ఆయన దొరికితే అంతే..

కలాంగారు నాకు బాగా తెలుసు. ఆయనే కాదు - వాజ్‌పాయ్ కూడా బాగా తెలుసు. ఆ మాటకొస్తే మోడీ, సోనియా కూడా బాగా తెలుసు. కాకపోతే వాళ్లెవరికీ నేను తెలీదు. అంతే.

నేమ్  డ్రాపింగ్ అన్నది ఓ కళ. మనకి చాలామంది తారసపడ్తుంటారు. సంభాషణలో సూటిగా చెప్పకుండా, ఇలా మాట్లాడుతూ ఓ అమితాబ్‌ని, అలా మాట్లాడ్తూ ఓ టెండుల్కర్‌ని - "మాకు చాలా క్లోజ్ అండి బాబూ" అని బిల్డప్ ఇస్తుంటారు. మరి కొంతమంది పేర్లతో ఆగరు. ఫోటొ ఆల్బంలు వెంటేసుకుని తిరుగుతుంటారు. పరిచయం మొదట్లోనే సెలెబ్రిటీస్‌తో దిగిన, దింపిన ఫోటోలన్నీ చూయించేస్తారు. సెల్ కెమెరాలు, సెల్ఫీలు వచ్చిన తర్వాత వీళ్ల పని ఇంకా సులువైంది. అంతకుముందంటే కెమెరా వేరేవాడికిచ్చి "బాబ్బాబూ, ఓ ఫోటో తీయవా పెద్దాయనతో" అని అడుక్కోవాల్సి వచ్చేది. మళ్లీ సదరు వ్యక్తి సాగరసంగమంలో 'భంగిమ' ఫోటోగ్రాఫర్‌లాంటివాడనుకోండి.. "ఇవి నా కాళ్లు, అవి మహేష్‌బాబు కాళ్లు" అని చెప్పుకోవాల్సి వచ్చేది.

అసలు విషయానికి వద్దాం. అబ్దుల్ కలాంగారి  గురించి. ఓ వ్యక్తి చనిపోయి ఇంతమంది గుండెల్లో బ్రతికుండటం చాలా రోజుల తర్వాత చూశాను. చాలామంది, చాలా రకాలుగా పరమపదిస్తుంటారు. కానీ ఈయన చావేంటండి బాబూ! ఎంత అద్భుతం, ఎంత అదృష్టం! తనకు ఇష్టమైన పని... అదే, యువతని ప్రబోధపరిచే ఉపన్యాసం ఇస్తూ అలానే నిష్క్రమించడం .. ఎంత పుణ్యం చేస్కుంటే ఆ వరం దొరుకుతుందో కదా!

ఇంకోరకంగా ఆలోచించండి. ఈ మాజీ ప్రెసిడెంట్‌గారి అదృష్టం బాగోలేక - ఆ రోజు హార్ట్ అటాక్‌తో హాస్పిటల్‌లో అడ్మిట్ అయ్యాడనుకోండి. మా డాక్టర్లందరం రెచ్చిపోయి స్టంట్లు చేసి, స్టంట్లు వేసి వెంటిలేటర్ మీద బాధించి, 'ఎపుడు వదులుతార్రా - నా పని నేను చేసుకోవాలి' అనుకుంటూ - చుట్టుపక్కలే తిరుగుతున్న ఎం. ధర్మరాజుతో పోట్లాడి, ఆట్లాడి, ప్రెసిడెంట్‌గార్ని కనీసం ఓ సంవత్సరం పాటన్నా కోమాలోనో, హార్ట్‌ ఫెయిల్యూర్‌లోనో, స్ట్రోక్‌లోనో ఉంచే ఏర్పాటూ చేసేవాళ్లం.

అందుకనే నాకు చాలా భయం. చావంటే కాదు - చచ్చిపోయే ప్రదేశం గురించి. హాయిగా ఎక్కడో హాలీడేలో, అద్భుతమైన ప్రకృతిని ఆస్వాదిస్తూనో టపా కట్టేస్తే ఎంత ఆనందం. "కరెక్ట్‌గా చచ్చిపోయే టైంకి నిన్ను స్విట్జర్‌లాండ్‌కో, ప్యారిస్‌కో తీసుకెళ్లడం.. అక్కడినుంచి నీ పార్ధివ దేహాన్ని ఇండియా తీసుకురావడం చాలా ప్లానింగ్‌తోనూ, ఖర్చుతోనూ కూడిన పని మగడా, అలాంటి చచ్చు ఐడియాలు పెట్టుకోమాకు" అని మా ఆవిడ క్లాస్ పీకే అవకాశం ఉంది కాబట్టి ఈ కోరికని చంపేస్తున్నాను ప్రస్తుతానికి.

సరే ఆ ఇష్టం తీరడం కష్టం అంటున్నారు కాబట్టి ఇంకో చిన్న ఇష్టాన్నైనా తీర్చుకుంటూ పోనివ్వండర్రా! ఏమిటంటారా? చాలా సులువైన ఇష్టం ఇది. జీవిత నేస్తాలతో సొల్లు చెప్పుకుంటూ బాల్చీ తన్నేయడం ఊహించుకోండి. 'ఒరేయ్'... 'వెధవా'.. 'నీకంత సీను లేదురా' లాంటి మాటలు మాట్లాడుకోగల ఫ్రెండ్స్‌తో నవ్వుకుంటూ, కబుర్లు చెప్పుకుంటూ 'ఒరేయ్', చచ్చావురా నా చేతుల్లో' అని చతుర్లాడుకుంటూ.. కుంటూ - ఇంతే సంగతులు. ఎంత అదృష్టం!

చెప్పానుగా నా భయం, పొరపాటున, నా చివరి రోజులు బాగోక - మా హాస్పిటల్లోనే దొరికిపోయాననుకోండి. చచ్చానే. 'వీడు నా జీతం పెంచడా' అని కోపంతో కొంతమంది, 'వీడి టార్చర్ ఇన్నాళ్లూ భరించాం, ఇదే చాన్స్' అని మరికొంతమంది.. డాక్టర్లు, సర్జన్లు, నర్సులు, బార్డ్ బాయ్స్ అందరూ మూకుమ్మడిగా నాకు గ్యాస్ట్రోస్కోప్, ఆర్థోస్కోప్, లరింగొస్కోప్ - చివరకు కొలనోస్కోప్ కూడా చేసేసి - నాకు చావడానికి స్కోప్ లేకుండా  చేస్తారేమోనని చచ్చేంత భయం.

ఈ చావు కబుర్లు, చావు కోరికలన్నీ ఎందుకు రాస్తున్నానంటే పుణ్యాత్ములకే ఇలాంటి వరం దొరుకుతుందంట. కాబట్టి పుణ్యాలు చేయండి అని చెప్పడానికే. కాళోజీ అన్నట్లు 'పుటక నీది - చావు నీది - బ్రతుకంతా దేశానిది'. ఇంకోరకంగా చెప్పాలంటే పుట్టుక మన చేతుల్లో లేదు. చావు మన చేతుల్లో లేదు. మధ్యనున్న బ్రతుకే - మనిష్టం. నల్గురిలో మంచి ఉంచుకుంటూ, పెంచుకుంటూ జీవించడమే ముఖ్యం.

నాకు కోట్స్ చాలా ఇష్టం. అవి గుండెల్లో స్ఫూర్తి నింపుతాయి. ధైర్యాన్నిస్తాయి. 'సాహసం చేయరా డింభకా' అని ముందుకు తోస్తాయి. మార్టిన్ లూథర్ కింగ్, గాంధీ, వివేకానందుడు లాంటి మహనీయులు ఇచ్చిన ప్రబోధ వాక్యాలు మనందరినీ వెన్నుతట్టి ముందుకు నడుపుతుంటాయి. కాంటెంపరరీ టైమ్స్‌లో అలాంటి మాణిక్యాలు అందించినవాళ్లు అరుదు - అబ్దుల్ కాలం మినహా. ఆయన రాసిన పుస్తకాల్లో అయితేనేమి - ఆయన ప్రసంగాల్లో అయితేనేమి -దొర్లిన కొన్ని మాటలు సదా గుర్తుకొచ్చి, కర్తవ్య బోధన చేసే ఆణిముత్యాలు. కలాం చెప్పారు... "నిద్రలో వచ్చిపోయే కలల గురించి కాదు నేను చెప్పేది. నువ్వు కనే కల నిన్ను నిద్రపోనివ్వకుండా చేయాలి. అలాంటి కలాలు రావాలి నీకు."

అదేంటో నాకొచ్చే కలలన్నీ సన్నాసివి వస్తుంటాయి. పరీక్షకు లేట్‌గా వెళ్తే లోపలికి రానివ్వనట్లు, నా ఐస్‌క్రీమ్ ఎవడో లాక్కున్నట్లు, కలాంగారి లెవెల్‌కి ఎప్పుడు ఎదుగుతానో!!!