Social Icons

Pages

Sunday 6 September 2015

కూరకి తాలింపు - మాటకి లాలింపు





మా అమ్మ ఎప్పుడూ ఒక సూక్తి చెప్తుండేది... 'కూరకి తాలింపు - చీరకి జాడింపు - మాటకి లాలింపు' అవసరమని. కూర సంగతి, చీర సంగతి మనకు పెద్ద తెలియదు కానీ. - మాటకి మట్టుకు లాలింపు ఉండాల్సిందేనని నా గట్టి నమ్మకం. అలా అని నేను మహా మృదుభాషాప్రవీణుడిని అనుకుంటే మీరు పప్పులో కాలేసినట్లే. మన ఒంట్లో మృదుభాషణం లేదు - మిత భాషణం అంతకన్నా లేదు. నాకు నిశ్శబ్దం నిస్తేజంలా అనిపిస్తుంది. ఎల్లప్పుడూ వాగుతూనే, తూగుతానే (తాగుతూ కాదండీ బాబూ) బాల్చీ తన్నేయాలని నా కోరిక.
వాగుడు ఇష్టం కాబట్టి చుట్టుపక్కల వాళ్లని గమనించడం సహజమే కదా! అప్పుడు తెలిసింది ఏమిటంటే వాగుడులో చాలా రకాలుంటాయని. కొందరు ఇనుపసుత్తెలు. వారు బాదుతుంటే మనకు వెంటనే తెలిసిపోతుంది. తప్పించుకోవచ్చు ఏదో వంకబెట్టి. కానీ మరికొందరు రబ్బరు సుత్తెలు. వీళ్లతో డేంజర్. మొదట పెద్ద నొప్పి ఉండదు. ఓ గంట పోయాక కానీ ఆ దెబ్బల ప్రభావం తెలీదు.
సంభాషణాచతురులు కొందరుంటారు. వీరితో మనం ఏం మాట్లాడ ప్రయత్నించినా దాన్ని లాఘవంగా మెడలు వంచి, విరిచి, తమవైపుకు తిప్పేసి, వారెంత ఘనాపాటులో, వారికి ఎంత పరపతి ఉందో, వారెంతమంది బడుగు వర్గాలను ఉద్ధరించారో, ఇత్యాది విషయాలన్నీ అయిదు నిమిషాల్లో చెప్పేయగలరు. కొంతమంది ప్రతి విషయానికీ, మళ్లీ మాట్లాడితే ప్రతి వాక్యానికీ వ్యంగ్య బాణాన్ని అనుసంధించి మన గుండెకి గుచ్చుకునే రీతిలో వదులుతారు. ఉదాహరణకి - 'ఇప్పుడేనా రావడం' అని పలకరిస్తే, - 'ఆహా! రాత్రికే వచ్చి, మెట్ల కింద పడుకుని, ఇప్పుడు కనపడుతున్నాను మీకు' అంటారు, సరే ఆ వ్యంగ్యాన్ని దిగమింగి, 'ఆరోగ్యం బాగుందా' అంటే 'నాకేం గుండ్రాయిలాగున్నా కనపడ్డంలా?' అని మరో విసురు.

నాకు తెలిసిన ఓ డాక్టరు స్నేహితుడుండేవాడు ఇంగ్లండులో. ఆయన పార్టీలో ఉన్నాడంటే ఆ దరిదాపులకు వెళ్ళేవాణ్ని కాదు. ఆయన డైలాగులు కొన్ని వినిపిస్తాను మీకోసం. 'ఏవాయ్, పెద్ద హాస్పిటల్ పెట్టి తెగ సంపాదిస్తున్నవటగా, జాగ్రత్త - డబ్బు జబ్బు చేసి గబ్బుపట్టిపోతావ్,', 'సూట్ కొత్తది లాగుంది - ఒరిజినల్ యేనా - మేడ్ ఇన్ చైనానా' - ఇవి మచ్చుతునకలు మాత్రమే. ఈ డాక్టరుగారి వ్యంగ్య హాస్యాన్ని వాళ్లావిడ ఎలా తట్టుకుంటుందో - తిట్టుకుంటుందో!!
మరికొంతమంది ఊతపదాల సామ్రాట్టులుంటారు. సంభాషణలో ప్రతిమాట వెనుక ఊతపదం లేకపోతే వాళ్లకి మాటలు పడిపోతాయ్. బాపట్లలో ఓ తెలుగు టీచరుండేవాడు. 'పోనీలే' ఆయన ఊతపదం. 'సర్, రేపు స్కూల్ సెలవు' అంటే 'పోనీలే', 'సర్, తెలుగు పుస్తకం పోయింది' అంటే మళ్లీ 'పోనీలే'. ఓసారి హెడ్‌మాస్టర్ భార్య చనిపోయింది. అసెంబ్లీలో బంట్రోతు వచ్చి 'అయ్యా! హెడ్‌మాస్టర్‌గారి శ్రీమతి చనిపోయారయ్యా' అంటే ఈయన వెంటనే 'పోనీలే' అనడం జరిగింది.
ఏదో సిన్మా అనుకుంటా - ఒక ఆసామికి 'అంతా మీ దయ' ఊతపదం. 'అయ్యా బాగున్నారా?' - బాగున్నాను సార్, అంతా మీ దయ'. 'ఈసారి ఎండలు ఎక్కువగా ఉన్నట్లున్నాయ్' - అవును సార్! అంతా మీ దయ'. 'ఈ మధ్య మీకు కొడుకు పుట్టాడట కదా' - 'అవును సార్ అంతా మీ దయ'. ఇంక మాట్లాడను. ఊతపదాల గురించి స్వస్తి.
నాకు సత్సంగం అంటే చాలా ఇష్టం. మంచి మాటలు రోజూ వింటుంటే కొన్నైనా హృదయంలో తిష్ట వేసుకుని మనల్ని మంచి మార్గాన నడిపిస్తాయని నా నమ్మకం. చాగంటివారి దగ్గర నుంచి, రంగరాజన్, జగ్గీ వాసుదేవ్, ఆచార్య రజనీష్ దాకా అందరి బోధలు వింటాను.
మంచి వక్తలతో, మంచి వ్యక్తులతో కాసేపు కూర్చుంటే మనసు తరించి పోతుంది. కాకపోతే అలాంటి వ్యక్తులు దొరకడమే కష్టం. ఆ విషయంలో నేను అదృష్టవంతుణ్ని. వివిధ రంగాలలో నిష్ణాతులై, తల పండిపోయిన అనేకమంది గొప్పవాళ్లు నా చుట్టూ ఉన్నారు. వారితో అవకాశం దొరికినప్పుడల్లా ముచ్చటిస్తుంటాను. ఆ సంభాషణలు నన్ను అనుక్షణం ఉత్తేజపరచి, జీవిత గమనంలో కొత్త కోణాలని ఆవిష్కరింపజేస్తుంటాయి. శాంతా బయొటెక్ అధినేత వరప్రసాద్‌రెడ్డిగారితో కాసేపు కూచుంటే - మానవీయత విలువలు ఎంత ఉన్నతంగా ఉండాలో తేటతెల్లమవుతుంది. గజల్ శ్రీనివాస్‌తో మాట్లాడుతుంటే - ఆణిముత్యాల్లాంటి జీవిత సత్యాలు దొరుకుతాయి. భగవద్గీత మొత్తం శ్లోకాలను గానం చేసిన గంగాధరశాస్త్రితో ఎంతసేపు సంభాషించినా తనివి తీరదు. శ్లోకాలను ఉటంకిస్తూ, స్వచ్చమైన స్వరంలో ఆయన అందించే సూక్తులు అంతరంగాన్ని ప్రశాంతపరుస్తాయి. బాలుగారి సాన్నిధ్యం అడపాదడపా దొరుకుతుంది. ఆయన పాటలే కాదు... మాటలు కూడా భావయుక్తంగా ఉంటాయి.
ఎదుటివారి అభిరుచిని, అనురక్తిని గమనించి, సరస సల్లాపం చేయడం అందరికీ వచ్చే విద్య కాదు. చుట్టుపక్కల జనం సంగతి వదిలేసినా.. టీవీ యాంకర్స్ మనల్ని 'చిత్ర'హింసలు పెడ్తుంటారు. కొంతమందికి ఉచ్చారణ రాదు. మరికొంతమందికి ఇంటర్వ్యూ ఎలా చేయాలో రాదు. ప్రశ్న సమాధానం కంటే నాలుగు రెట్లు నిడివి ఉంటుంది. టీవీలు వదిలేసి మంచి ఉపన్యాసం విందామని ఏ రవీంధ్రభారతికో వెళ్లామనుకోండి, కొంతమంది మైకాసురులు గంటల తరబడి మాట్లాడి, మాట్లాడి, మనల్ని ప్రసంగ బాధితుల సంఘంలో చేర్చేస్తారు. చివరగా, నేను చెప్పదలుచుకున్నదేమిటంటే - మాట్లాడటం ఓ అద్భుతమైన కళ. అది నేర్చుకోవాలి. అభ్యాసం చేయాలి. ఉంది కదా అని నోరు పారేసుకోకూడదు నలుగురిలో. సున్నితంగా ప్రియభాషణం, అతి క్లుప్తంగా మితభాషణం చేయగలగాలి. మనకు రాకపోతే అలాంటివాళ్లని పెళ్లి చేసుకోవాలి. ఓ కవి రాశాడు వాళ్లవిడ గురించి అనుకుంటా. "నడిచిందంటే గుమ్మం వరకే - నవ్విందంటే అధరం వరకే - మాట్లాడిందంటే నా చెవి వరకే - కోపం వచ్చిందంటే కొద్దిపాటి మౌనం వరకే". మా ఆవిడ కూడా ఇలాంటి బాపతే.
వాల్మీకి చెప్పాడు అసలు సంభాషణ ఎలా ఉండాలో. 

 'అవిస్తరం - సుదీర్ఘంగా ఉండకూడదు. అసందిగ్ధం - అస్పష్టత ఉండకూడదు, అవిలంబితం - సాగదీసినట్టు ఉండకూడదు, అవ్యధం - నొప్పించకూడదు, ఉరస్థ కంటగం వాక్యం వర్ధతే మధ్యమ స్వరం - హృదయం నుంచి జనించిన మాటలు కంఠం ద్వారా వృద్ధి చెందుతూ మంద్రంగా మొదలై, మధ్యస్థాయి వరకే పెరగాలి తప్ప ఉచ్ఛస్వరంలో ఉండకూడదు' అని. 

నా వాగుడు వాల్మీకి లెవెల్‌కి ఎప్పుడు వెళుతుందో!!

Sunday 30 August 2015

పేరులో ఏముంది?!





పేరులో ఏముంది? "వాటీజ్ ఇన్ ఎ నేమ్? దట్ విచ్ వియ్ విల్ కాల్ ఎ రోజ్ బై ఎనీ అదర్ నేమ్ - వుడ్ స్మైల్ యాజ్ స్వీట్" అని షేక్‌స్పియర్ మహానుభావుడు ఎప్పుడో, ఎక్కడో అన్నాడట. అప్పటినుంచి మనోళ్లందరూ తెగ రెచ్చిపోతుంటారు.. పేరులో ఏముంది, అంతా మనలోనూ, మనసులోనూ ఉండాలి కానీ అని!

నన్నడిగితే (నన్ను అడక్కపోయినా, చాలాసార్లు అభిప్రాయాలు అలవోకగా చెబుతుంటానని మా ఆవిడ గట్టి నమ్మకం అనుకోండి, అది వేరే విషయం) అంతా పేరులోనే ఉంది అంటాను. గ్లామరు కాని, గ్రామరు కాని పేరుతోనే మొదలవుతుంది నా లెక్కప్రకారం. మీకెవ్వరికైనా ఈ విషయం మీద నమ్మకం లేకపోతే ఓ గంట నా పేరు పెట్టుకుని చూడండి. ఆ పేరుతో మీకిష్టమైన వాళ్లతో కాసేపు, కష్టమైనవాళ్లతో కాసేపు.. ఓ పది నిమిషాలు మురిపెంగా, మరో పది నిమిషాలు కోపంగా పిలిపించుకుని ఆ తర్వాత మాట్లాడండి.

ఊహ తెలిసిన దగ్గర్నుంచి నా పేరు మోటుగా, నాటుగా ఉందనిన్నూ, ఏ ఆడపిల్ల అయినా నన్ను ప్రేమించడానికి అడ్డంకిగా ఉందనిన్నూ, ఆ మాటకొస్తే పిలవడానిక్కూడా పిసరంత అందంగా లేదనిన్నూ తెగ ఫీల్ అయిపోయేవాన్ని. టీనేజిలో మన ఫేస్ టామ్ క్రూజ్‌కి దగ్గరగానూ, కమల్‌హాసన్‌కి మరీ దగ్గరగానూ ఉన్నట్టుగా ఫీలవుతుండేవాణ్ని. అప్పటికి మహేశ్‌బాబు చాలా చిన్న బుడతడులెండి. మన రేంజ్‌లో లేడు. మనకు మనమిచ్చుకున్న గ్లామర్ సర్టిఫికెట్‌తో పాటు నేను కొనిచ్చే మిరపకాయ బజ్జీల కోసం పక్కన చేరిన వందిమాగధుల 'పొగ'డ్తలు - 'వారేవా ఏమి ఫేసు.. అచ్చం హీరోలా ఉంది బాసు' అని.


అలాంటి ఫేస్ పెట్టుకుని ఇంటర్మీడియెట్ రెండేళ్ళూ ఎదురు చూశా.. ఏ ఒక్క ఆడపిల్ల అయి నా ఓ ప్రేమలేఖ రాస్తుందని. కొంతమంది నావైపు అదోరకంగా చూసేవాళ్లు కానీ, వాళ్లెవరి నుంచీ ఉత్తరాలు వచ్చినట్టు తోచదు. నూనూగు మీసాల వయసులో చాలామందికి వచ్చే ఈ 'ప్రేమలేఖా రాహిత్య ప్రేరేపిత దుర్భర జీవిత రోగం' నాక్కూడా అంటుకుంది. అప్పుడు సిద్ధాపంతుల అని చిన్నప్పటి నుంచి నా క్లాస్‌మేట్ - 'ఒరేయ్ మూర్ఖా విను' అని ఓ క్లాస్ పీకాడు.

"ఒరేయ్ నీకు గుర్తుందా? హైస్కూల్‌లో నిన్ను 'రెడ్డీ మడ్డీ సాంబ్రాణి కడ్డీ' అని ఆడుకునేవాళ్లు. ఆ పేరేరా నీకు శత్రువు. ఏ ఆడపిల్ల అయినా డియర్ రమేష్ అనో, డియర్ సురేష్ అనో రాయాలనుకుంటుంది. కానీ.. ప్రియమైన గురవారెడ్డికి అని లవ్ లెటర్ ఎలా రాయగలదురా? ఒరేయ్ నీ ఫేస్ అవ్వొచ్చు ముద్దు. కానీ నీ పేరుతో అది రద్దు" అని నా పేరు ప్రతిష్టలన్నీ చీల్చి చెండాడేశాడు.

అంతటితో ఆగకుండా వాడి నవలా సాహిత్యం, సినిమా పాండిత్యం ఉపయోగించి, 'యద్ధనపూడి నవలల్లో హీరోల పేరు రాజశేఖర్ అనో, చక్రవర్తి అనో ఉంటాయి కానీ... ఎక్కడన్నా గురవారెడ్డి అని ఉందిరా? ఇన్ని సినిమాలు చూస్తున్నాం, ఏ సిన్మాలో అన్నా ఎంటీవోడు కానీ, ఏయన్నార్ కానీ, కృష్ణ కానీ, శోభన్‌బాబు కానీ, నీ పేరు పెట్టుకున్నాడురా? కాబట్టి ఆ పేరు ఉన్నన్నాళ్లూ నీ జీవితానికి ప్రేమ లేదురా.. అంతే... అంతే...   అని ఏయన్నార్ స్టైల్‌లో పక్కనే ఉన్న ఎండిపొయిన చెట్టు మీదికి జారిపోయాడు.
 
జ్ఞానోదయం అయిన నేను వెంటనే పరిగెట్టుకుని వెళ్లి, మా నాన్నతో నా పేరు రవిగా మార్చుకుందా మనుకుంటున్నాను అని చెప్తే.. ఆయన ఓ జెల్లకాయ, మొట్టికాయ కలిపి హైబ్రిడ్ జెట్టికాయ ఇచ్చి.. "ముందు చదివేడు, పేరు మార్చుకోవడం కాదు.. పేరు తెచ్చుకోవాలి" అని మరో ప్రైవేట్ క్లాస్ తీశారు. రవి అని పేరు మార్చుకోగానే "రవీ, నువ్వే నా ప్రేమ కవీ, మనిద్దరం పట్టించుకోవద్దు అవీ ఇవీ" అని ప్రాసాపూరితమైన లేఖ వస్తుందని తెగ ఇదయిపోతున్న నా గుండెపై వందల గునపాలు దిగాయని మీకెలా చెప్పను?.

అలానే, అదే ఫేస్‌తో గుంటూర్ మెడికల్ కాలేజీలో చేరాను. అప్పుడు బెల్ బాటమ్ ప్యాంట్లు, ఏనుగు చెవుల కాలర్‌లున్న షర్టులు ఫ్యాషన్.(అర్ధం కాకపోతే వేటగాడు సిన్మా చూడుడు), Mayo క్లినిక్‌లో లివర్లు మార్చుకుంటూ, కిడ్నీలు కూర్చుకుంటూ బతుకుతున్న సుధాకర్‌గాడు ఆ రోజుల్లో ఫ్యాషన్‌ని ఇంకొంచెం సాగదీసి, ఎలిఫెంట్ బాటమ్ లు వేసేవాడు. మన రూటే వేరు టైపులో నేను ఫ్యాషన్‌కి ఎదురీది న్యారో ప్యాంట్స్, అంటే గొట్టం ప్యాంట్లు వేసేవాణ్ని.. అంతే.. వారం రోజుల్లో 'గొట్టం గురవారెడ్డి' అనే పేరు స్థిరపడిపోయింది. అమ్మానాన్నలు పెట్టిన పేరుకే తెగ సిగ్గు పడిపోతుంటే, ఈ గొట్తం బిరుదు నన్నింకెంతగా కలవరపరిచి ఉంటుందో ఊహించుకోండి.

మనింట్లో కరెంటు పోయినప్పుడు ముందుగా పక్కింట్లో కూడా పోయిందా లేదా చూసుకుంటాం. అక్కడ కూడా పొతే హమ్మయ్య అనుకుంటాం. అంటే మన ఇబ్బంది పక్కింటివాడి ఇబ్బంది కూడా తోడుంటే ఆ హాయే వేరు. అలానే నా క్లోజ్ ఫ్రెండ్స్‌కి కూడా నాలాంటి నాటు పేర్లు ఉంటే బాగుండేది అనుకోవడంలో తప్పు లేదు కదా! ఉదాహరణకి నా మిత్రుడొకడికి పెంటారెడ్డి  పేరుందనుకోండి.. అద్భుతం కదా!  సుధాకర్, భాస్కర్, శివనారాయణ, ఉమా మహేశ్వర్ లాంటి దేవుళ్ల పేర్లు.. టాగూర్, గోఖలే, గాంధీలాంటి మహానీయుల పేర్లు ఉన్నవాళ్లే తయారయ్యారు నా చుట్టూ..

అలా పేరూ పెటాకులూ లేకుండా తిరుగుతున్న రోజుల్లో హఠాత్తుగా దేవుడు కనిపించాడు ఇద్దరు సీనియర్ల రూపంలో. ఒకాయన పేరు పెద్దబ్బాయి. ఇంకొకాయన పేరు తాతయ్య. అంతే.. ఆ రోజు నుంచీ నా పేరు చాలా అందంగా కనబడసాగింది. సపోజ్ తాతయ్యని ఓ అమ్మాయి లవ్ చేసిందనుకోండి... 'డియర్ తాతయ్యా... ఐ లవ్యూ' అని రాయగానే ఇంకెక్కడి రొమాన్స్ అండీ బాబూ. అంతా నీరు కారిపోదూ!

నేను తర్వాత ఈ పేర్ల గురించి చాలా రిసెర్చ్ చేశాను. దాంట్లో తేలిందేమిటంటే.. మన రాష్ట్రాలలోనే ఇలాంటి వింత వింత పేర్లుంటాయని. ముందుగా ఒకరిద్దరు పిల్లలు చిన్నప్పుడే చనిపోతే దిష్టి తగలకూడదని తర్వాతి వాళ్లకి మోటు పేర్లు పెడతారట. ముత్తాతల పేర్లు, దేవుళ్ల పేర్లు కూడా మన సంప్రదాయమే. నాకు చిన్నప్పుడు ఓ స్నేహితుడుండేవాడు. వాడి పేరు వెంఖట శివ రామ కృష్ణ భాస్కర ప్రసాద్. ఏ దేవుడినీ హర్ట్ చేయకుండా అందరినీ కల్లిపేసుకుపోవడం అంటే ఇదేనేమో!

నార్త్ ఇండియన్ పేర్లు గమనించారా?? అందరి పేర్లూ ముద్దుగా రాహుల్ అనో, రిషీ అనో, విజయ్ అనో ఉంటాయి. వాళ్లకు మన సెంటిమెంట్స్ లేవనుకుంటా. ఆ తర్వాత ఇంగ్లండ్‌కి వెళ్లాక తెలిసింది. అక్కడ కూడా విరసమైన ఇంటిపేర్లుంటాయని   ఓ ప్రొఫెసర్ ఇంటిపేరు ప్రౌడ్‌పుట్. మరో ప్రొఫెసర్ పేరు హస్బెండ్. సెక్రెటరీ లెటర్ రాసిందనుకోండి.. డియర్ హజ్బెండ్ అని.. ఏదోలా ఉండదూ!

ఇంతకీ నా పేరుకి ఒక్క లవ్ లెటర్ అయినా వచ్చిందా లేదా అని మీ అందరికీ అనుమానంగా ఉంది కదా! ఒక్కటేంటి ఖర్మ.. వందలొచ్చాయి. అవన్నీ ఒక్కమ్మాయి నుంచే.. ఆమె నా పేరుని ముద్దుగా 'గురివి' కింద మార్చుకుంది. అఫ్‌కోర్స్.. కోపం వచ్చినపుడు 'కొరివి' అంటుందనుకోండి...


(మా ముత్తాత పేరు పెట్టి.. 'నేను పెట్టిన పేరు కాదురా డింబకా, నీ అంతట నువ్వు పేరు తెచ్చుకో' అని ప్రోత్సహించి, నాకు విలువలు నేర్పి , నాకు కొద్దోగొప్పో పేరొచ్చేవరకు నిద్రపోని మా నాన్నకి క్షమాపణలతో...

Sunday 23 August 2015

ఇల్లు ఇల్లులాగా లేదు!







ఆదివారం సాయంత్రం. ఒక్కడినే ఇంట్లో. గజల్ శ్రీనివాస్ మధుర స్వరం. సీడీ ప్లేయర్ నుంచి అలలు అలలుగా గుండెను తాకుతోంది.
ఎందుకో మధ్యాహ్నం భోజనాల వేళ నుంచి వెలితిగా, గుబులుతా ఉంది. నేను, నాన్న మాత్రమే ఉన్నాం. మా అమ్మాయి కావ్య డ్యూటీలో ఉంది. అబ్బాయ్ ఆదర్శ్‌ని తీసుకుని నా వైఫ్ భవాని, చెల్లెలి కొడుకు పెళ్లికి అమెరికా వెళ్లింది. ప్రతి ఆదివారం ఉదయం కుటుంబమంతా కలిసి భోజనం చేయాలని మా ఆవిడ ఆన. బాహుబలిలో శివగామి ఆన లాంటిదే. అంత పవర్‌ఫుల్. కాబోయే అల్లుడితో సహా అందరం గత రెండు నెలల నుంచి పాటించడానికి పాట్లు పడుతున్నాం. పిల్లలందరూ ఏవో వంకలు చెప్పి జంప్ చేయాలని చూస్తారు కాని, నేను తెగ బుద్ధిగా డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర హాజర్. "మనిద్దరం వయసు మీద పడుతున్నవాళ్లం. పిల్లలకు మనతో బోరులే వదిలేద్దాం. వాళ్ల మానాన వాళ్లని ఆదివారం  పండుగ చేసుకోనీ" అంటే మా ఆవిడ.. "దీన్ని నాన్ నెగోషియబుల్ ఫ్యామిలీ బాండింగ్ అంటారు. ఈ కొంచెం సేపన్నా కలవకపోతే కుటుంబ బంధాలు, మానవ సంబంధాలు అంతరించుకుపోతాయి"అని ఉపదేశం చేసింది.
అలా సండే లంచ్ బాండింగ్ - అంటే ఆదివార భోజనానురాగబంధం అలవాటైపోయి , ఈ రోజెవరూ లేకపోయేసరికి వెలితిగా అనిపించిందన్నమాట. "ఆ... నీ కటింగులు, ఓవరాక్షన్లు మాకు తెలియనివా పితృదేవా, అమ్మ లేకపోతే చాన్స్ పే డ్యాన్స్ ఫక్కీలో తెగ రెచ్చిపోయి ఎంజాయ్ చేస్తావుగా, ఈ వెలితి, గుబులు అని హరికథలు ఎందుకు" అని నా పిల్లలిద్దరూ మూకుమ్మడిగా అరుస్తున్నట్టు ఓ చిన్న ఫీలింగ్ అంతరాంతరాలలో. కాని నిజంగా సత్తెప్రమాణంగా మా లేడీస్ లేకపోతే ఏం తోచి చావదు. ఇదేదో బహువచనంలా  ఉందేమిటి చెప్మా అని ఆశ్చర్యపడమాకండి. ఏకవచనమే గౌరవంతో కలిసినప్పుడు అలా బహువచనంలా మారుతుందన్నమాట.
మూడు ముళ్లు వేసి మూడు పదుల సంవత్సరాలైపోయాయి. ఫర్వాలేదు ఇంకా బాగానే ఉన్నాం. మా గురువుగారు కనపడ్డవాళ్లని "ఆర్ యూ హ్యాపీ ఆర్ మ్యారీడ్" అని అడుగుతుండేవారు. ఆయన ఉద్దేశ్యం అది కాని, ఇది కాని ఏదో ఒకటే సాధ్యమని. అలా పెళ్లి మీద బోలెడన్ని జోకులు, సూక్తులు.  ఆస్కార్ వైల్డ్ అయితే పెళ్లి సూక్తులతో ఓ చిన్నపాటు పుస్తకమే రాసేశాడు. ఆయన వైవాహిక జీవితం గురించి పెద్ద తెలీదనుకోండి. "అంటే మీ ఇద్దరూ పాలు నీళ్లలా, దాసరి ఎప్పుడో రాసినట్టు  - సైకిల్‌కి రెండూ చక్రాల్లా కలిసి, మెలిసి, సొలసి, అలసిపోయారా, అంత సీనుందని మీరంటే మేము నమ్మాలా" అని మీలోని భర్యలూ, భర్తలూ నన్ను నిలదీస్తున్నారని తెలుసు నాకు.
హిందీ సీరియల్స్‌లోలాగా "కర్వా చౌత్" ( ఏదో ఒక పండుగ ఉంటూంది. అదృష్టం అది తెలుగులో లేనట్టుంది) రోజు  మా ఆవిడ చందమామని చూసి, ఆ తర్వాత నా ముఖారవిందం కాంచడం లాంటి  పనులేవీ చేయదు. రోజూ ఉదయాన లేచి నా కాళ్లెక్కడున్నాయని వెతికి దణ్నం పెట్టుకుని, మంగళసూత్రాలు కళ్లకద్దుకోవడం కూడా చేయదు. పోనీ కనీసం ఏ ఏకాదశినాదో, ద్వాదశినాడో మొగుడి ఆరోగ్యం కోసం పస్తులన్నా  ఉంటుందా అంటే అదీ లేదు. మరి మీ ఇద్దరి దాంపత్యంలో ఏముందని ఇలా ఆదివారం దొరికింది కదాని  సాక్షిలో రాసేసి, మా పెళ్లాలకి లేక మా మొగుళ్లకి ఆత్మన్యూనతా భావాన్ని, అనురాగ రహిత యాంత్రిక దాంపత్య అభద్రతాభయాన్ని అంటగడుతున్నావ్ అని మళ్లీ మీరు ఆవేశపడుతున్నారని నాకు బాగా తెలుసు. వస్తున్నా, వస్తున్నా.. అసలు పాయింట్‌కే వస్తున్నా.  సినిమాల్లో, టీవీ సీరియల్స్‌లో చిత్రీకరించే ఉత్తమ భారత నారీమణి చేసే పనులు ఏ ఒక్కటీ చేయకపోయినా, దాసరిగారి దృష్టిలో మా ఆవిడ సైకిల్ చక్రం కాలేకపోయినా, విశ్వనాధ్‌గారి సృష్టిలో - జయప్రద బొట్టు చెరిగిపోతుందని కమల్‌హాసన్ వానకి చెయ్యి అడ్డం పెట్టినట్టు నేను పెట్టకపోయినా, మేమిద్దరం ఆది దంపతులం కాకపోయినా... ఆనంద దంపతులం అని మాత్రం కచ్చితంగా చెప్పగలను. ఎందుకంటే తిట్టుకుని, కొట్టుకుని, సిగలు పట్టుకుని, ఏ రోజూ ప్రతీకార జ్వాలతో నిద్దరపోయినట్టు గుర్తులేదు నాకు. అది చాలు మేము ఆనందంగా ఉన్నామని నిరూపించడానికి.

అలా అని మేమిద్దరం ఒకే రుచి, ఒకే అభిరుచి ఉన్న రెండు శరీరాలు, ఒకటే ఆత్మ టైపు కాదు. అసలు ఆ మాటకొస్తే మా ఇద్దరి ఇష్టాలు, దృక్పధాలు ఎక్కడా కలవ్వు. బెడ్‌రూంలో ఫ్యాన్ స్పీడ్ దగ్గర్నుంచి మా విభేదాలు మొదలు. నాకు ఒకటో నంబరులా  మలయమారుతంలా కావాలి. ఆమెకి ఐదో నంబరులో చండ ప్రచండంగా కావాలి.  అమె తక్కువ మాట్లాడుతుంది. ఆ రెండూ మాటలు కూడా చించి, చించి, ఆలోచించి వాల్యూం వన్‌లో వదులుతుంది. మన  స్టైల్ వేరు. మనం ముందు మాట్లాడేస్తాం. అదీ వాల్యూం ఫైవ్‌లో. తరువాత అవసరమైతే ఆలోచిస్తాం. ఆమెకు సంవత్సరానికి ఖర్చయ్యే మాటలు మనం ఒక్కరోజులో  వాడేస్తాం. అందుకే తను ముద్దుగా నాకు 'వెర్బల్ డయేరియా - కాన్‌స్టిపేషన్ ఆఫ్ థాట్' అంటే ' ఆలోచనా మలబద్ధకం - మాటల విరేచనాలు' అనే రోగాన్ని అంటగట్టింది. అయినా ఇలాంటి చిన్న రోగాల గురించి మనం భయపడతామా? మాటలు మానేస్తామా?

ఆమెకి ఇద్దరికంటే ఎక్కువ ఉంటే గుంపు. మనకి కనీసం వందమందైనా ఉంటేనే ఇంపు.
ఆమెకు సినిమాలంటే కంపు. మనకి సినిమాలంటే సొంపు.
ఇంతకంటే ఎక్కువ రైమ్ లు వాడితే ఆమె నన్ను చంపు.

ఇన్ని భేదాలు, విభేదాలు ఉన్నా మేమిద్దరం హ్యాపీగా ఎలా ఉన్నామా? అని మా ఆనంద దాంపత్య రహస్యం మీరు కూదా తెలుసుకుని 'పచ్చని మన కాపురం పాలవెలుగై, మణిదీపాల వెలుగై కలకాలం నిలవాలి" అని డ్యూయెట్   పాడుకోవడానికి రెడీ అయిపోతున్నారని తెలుసు నాకు. ఇంతకీ రహస్యం ఏమిటంటారు? ఏమీ లేదండి బాబూ.. అడ్జస్ట్ అయిపోవడమే.. గివ్ అండ్ టేక్. అంటే కొంచెం ఇష్టపడు - కొంచెం కష్టపడు. అప్పుడప్పుడూ కొంచెం నష్టపడు... అవసరమైనప్పుడు..
నేను ఎంత అడ్జస్ట్ అయ్యానో  తెలీదు కాని తను నాకోసం, నా ఆనందం కోసం బోల్డన్ని త్యాగాలు చేసింది. తనకి ఇష్టం లేకపోయినా, నా నిర్ణయాలకి తలొగ్గి ఈ పరుగులో నాకు తోడుగా నిలిచింది. పిల్లల పాలనా పోషణా తనే చూసుకుంది. తలకాయతో ఆలోచించి రేషనల్‌గా చేయాల్సిన పనుల స్థానంలో గుండెకాయతో స్పందించి ఎమోషనల్‌గా తీసుకున్న నిర్ణయాల ఫలితాల ఆలజడి నన్ను ముంచేస్తున్నపుడు తన మనోనిబ్బరం ఓ గొడుగై నిలిచింది.
ఒకరినొకరు అర్ధం చేసుకుని ఒకింత సర్దుకుని, ఒకింత హత్తుకుని ప్రయాణం చేసే అలవాటు అంతరించిపోయింది. ఈ రోజుల్లో, బలవంతంగా వ్యక్తిత్వాన్ని చంపుకుని బానిస బతుకులు వెళ్లబుచ్చమని సలహా ఇవ్వడం లేదు నేను. ఆ మధ్య ఎవరో చెప్పారు. ఎంగేజ్‌మెంట్ పార్టీలో .. కాబోయే మొగుడు లేకిగా మూడు కోడిగుడ్లు ఒకేసారి వడ్డించుకున్నాడని, ఓ అమ్మాయి ' ఈ మొగుడు క్యాన్సిల్' అనేసి ఎగిరిపోయిందంట. మరీ అతిగా లేదూ!
గజల్ శ్రీనివాస్ పాట మనసును తడిమేస్తోంది. తడిపేస్తోంది. ఊరునించి తను ఇంకా రానే లేదు - గమనించావో లేదో ఓ మనసా దాంపత్యంలాంటి మైత్రి లేనే లేదు"